Тијана Дапчевиќ како горда мајка позираше заедно со синот Вук за насловна страница и интервју за српското издание на магазинот Hello.
Кога и предложиле да се слика со синот, таа рекла дека ќе се слика, но не е баш сигурна дали ќе се согласи Вук. Со оглед на тоа што нејзиниот наследник официјално стана тинејџер во февруари, заклучиле дека има подеднакви шанси да каже дека навистина му се допаѓа идејата или да заклучи дека фотографирањето е „само фрлање пари“. Неколку дена подоцна, кога беше креирана оваа насловна страница, поп-ѕвездата откри какви дипломатски вештини користела, нагласувајќи дека ниту еден од нив немало да резултира со нејзиниот сопруг Милан, ниту во три животи, бидејќи тој сака да биде „ човек од сенките“. Таа му објаснила на Вук дека би било убаво да се појават заедно и дека сака да покаже колку е горда на него, бидејќи тој е прекрасно дете, а потоа со насмевка додала: „Не е дека е мој, го сака мајка, но тој е навистина добар“. Набрзо дознавме како изгледало продолжението на разговорот, односно убедувањето.
‒ Едно од главните прашања беше што ќе облечат. Му се допадна што стилистот се грижеше за тоа, но мораше да ја скрати косата поради сликата, а тоа не му беше во плановите. Вчера отидов на фризер, бидејќи се фарбам на месец дена, па го зедов и него. (се смее) Бидејќи не и дозволил на фризерката да му ја скрати доволно косата, следниот ден отишол кај негвата фризерка да го „шиша“. Расположението му се менува од час во час, што е нормално на негова возраст, но мама и тато навреме се подготвија.
Како?
‒ Го воспитуваме и разговараме со него како што тоа го правеа нашите родители со нас, затоа што мислиме дека потекнуваме од здрави средини и дека сме максимално „здрави во главата“. (се смее) Знаеме што е и што подразбира пубертетот, а научив многу благодарение на тоа што имам десет години помлада сестра. Кога Тамара имаше 13, јас имав 23, па добро се сеќавам на тие денови. Мајка ми тврди дека воопшто не поминав низ пубертет, а и таа и тато велат дека со мене било неверојатно лесно во тој период. Но, тоа што не го почувствуваа мојот пубертет го надомести Тамара. Јас сум инаку многу лесна за „ракување“. Доброто е што Вук ни зборува за се и сешто, а научен е дека, доколку се појави некаков проблем, јас и Милан треба да бидеме првите луѓе на кои ќе се обрати.
Дали секогаш знаеш кога е заљубен?
‒ Се разбира дека не, едноставно не ми е дозволено да зборувам за тоа.
Дали вие и Милан отсекогаш сте имале договорени ставови за воспитувањето, па „не“ значи „не“ и за вас и за него?
‒ Се случува по моето категорично „не“ да оди кај својот татко, кој нема да верувате, е поблаг. Следниот чекор е двајцата да ме убедат заедно, на што долго се спротивставувам, а потоа се согласувам со задолжителното предупредување: „Ти самиот си одговорен за своите постапки“.
Се знае колку долго го чекавте Вук да дојде на свет. Дали се плашевте да не го разгалите токму поради таа причина?
‒ Веднаш знаев дека тоа не доаѓа предвид, бидејќи ми беше јасно дека ваквото однесување ќе ни се врати. Никогаш не го гледавме како дете, туку како малечок, со кого разговаравме како возрасен уште во неговото најрано детство. Кога имаше пет години се интересираше и за музика и за кошарка. Еднаш, додека седевме на ручек, рече: „Сè ме интересира и ме нервира“. Замислете едно петгодишно дете да го каже тоа! Жал ми е што не ги запишав неговите изјави, порано беа неверојатни. Меѓу нив беше: „Знаеш, мамо, не можам повеќе да го правам ова, одам во друга земја да садам чоколадо“. Тој секогаш имал свој став и немаше шанси да го „претегнете“. Јас и Милан ниту сакавме, ниту се обидовме да му наметнеме нешто, само го водевме во насоката во која мислевме дека треба да оди.
Секој тинејџер има забелешки од родителите за нешто. За што му забележувате на Вук?
‒ Главно поради глупави работи, кои ме полудуваат. Македонците имаат израз „каде паднало,таму останало“. Кога одам на пат, а после три дена ќе дојдам дома и ќе ѕирнам во неговата соба, имам нервен слом.
Дали и Милан мора да ги слуша приказните „среди го ова“ или „зошто е ова овде“?
‒ Не, тој е многу уреден, за разлика од малиот Дапчевиќ, кој го има принципот „моја соба – мои правила“, кое до одреден степен го почитувам. Кога ќе заврши, следи „несмасност“, иако ми е јасно дека имам опсесивно-компулсивно нарушување, дека се’ во куќата мора да биде под контрола. Тоа е неизлечиво, што не значи дека со текот на годините не научив дека реакциите на отстапување од него не се бурни.
Кога ја снимаш серијата „Преспав“ во Скопје, месец и половина си отсутна од дома. Како тогаш го организирате семејниот живот?
‒ По десет-петнаесет дена ми доаѓаат или добивам одмор. Би било незамисливо да не се видиме толку долго. Овие двајца се неверојатно добро организирани. Многупати сум кажала дека Милан е прекрасен сопруг, но тој е и прекрасен татко. Исто така, одлично е што е одличен домаќин, така што се’ функционира одлично.
Дали се случува да му речете на сопругот: „Не му дозволуваме на Вук да го прави ова или го критикуваме поради тоа, а какви бевме ние на негова возраст“?
‒ „Пораснав“ само во средно училиште. До крајот на основното училиште бев вистинска „бубалица“, а тој период не бил турбулентен ниту за Милан. Веќе се прашувам што не чека кога Вук ќе почне средно. Ако се метнал мене во тој поглед, Господ нека ни е на помош. (се смее) Се сеќавам, кога имав околу петнаесет години, можев сама да ја чувам Тамара, а мајка ми гледајќи ме повторуваше „како сама да се родила“. Голем дел од мојот инает го гледам во Вук, што понекогаш може да биде доблест, а понекогаш и вистинска неповолна положба. Многу е снаодлив, особено на училиште, упорен е, но забележувам и недостаток на амбиција што е карактеристично за мене. Не, не е мрзеливост, напротив, јас од секогаш сум била вистинска пчела, но да сум резонирала поинаку во годините кога имало „џа“ или „бу“, години кои одамна поминале, сигурно ќе имав направено многу повеќе. Убедена сум дека, со малку поголема амбиција, сега би била на Бродвеј, открива Тијана за Hello магазин.
фото:Милош Надаждин/Hello magazin
извор:Hello magazin
