Пејачот Саша Матиќ откри досега непознати детали од неговиот живот и изјави дека неговиот татко бил исклучително строг за време на неговото растење.
Саша рече дека тој и неговиот брат Дејан имале детство од кое имаат убави спомени.
– Роден во Бихаќ, израснат во Дрвар. Се сеќавам на сè од детството. Мислам дека имавме најубаво детство, секогаш бевме опкружени со друштво. Всушност, можеме да сториме сè, така нè водеа родителите. Мислам дека го имавме најубавото детство. Јас сум шегаџија уште од дете. Кога се запишавме во средното музичко училиште, тројца пријатели се степаа кој ќе седне со нас. Бевме смешни – рече Саша за „Курир.рс“.
View this post on Instagram
– Моите родители сакаа да бидеме пијанисти. Свирев на најдоброто пијано на светот. Кога вежбав, тоа беше толкување за висока оценка. Нашите родители нè научија да бидеме независни. Тие беа построги отколку што требаше да бидат, но тоа е подобро. Немаше начин да легнат навечер без јас да расфрлам работи. Се знаеше каде се согласува, каде оди. Протоколот беше познат. Имавме куќни правила што ги почитувавме. Таткото беше диктатор. Тато работеше на терен, па затоа во 1989 година отиде во Швајцарија, не беше тука. И кога е таму, тој „нарушува“ сè. Ако сме навикнати да спиеме напладне, кога тој ќе стане тој станува во 9. Кога ќе дојде на одмор, нашето прво прашање беше ‘Кога ќе заминеш?’ – додаде пејачот.
Саша Матиќ исто така рече дека никогаш не бил во депресија.
View this post on Instagram
– Никогаш не размислував за тоа, живеев најнормално како сите други. Немав време да страдам, да бидам сам, да бидам тажен и депресивен. Тоа не беше можно. Тажен бев само кога се преселивме од Дрвар во Белград. Никогаш не се вративме да живееме таму, кога имаше можност одевме за време на празниците. Потоа дојде војната, во 1995 година отидовме во Дрвар со мајка ми и бевме таму 7 дена, не предупредија да не доаѓаме. Моравме да заминеме. Потоа се вративме со нив. Не ја разбиравме сериозноста на ситуацијата, мислевме дека ќе поминеме време таму, воопшто не беше така. Полициски час, немаше струја, слушате топови, гранати во далечината, не беше пријатно. Особено навечер кога ќе легнете – рече пејачот.
– Баба го купи првиот инструмент. Добив хармоника од татко ми, тогаш започна народната веселба и така е до денес. Можам да седам и да си играм за мојата душа. Соседството е навикнато да свирам кога ќе се вратам дома, ги прашувам како што е ред, за да ми речат: „На кому му смета?“ Барем така велат – рече Саша.
