Американските научници од сферата на генетиката и молекуларната бологија првпат откриле генската варијација делумна одоворна за еректилната дисфункција, што во догледено време би можело да резултира подобрување на нејзиното лекување, се наведува во студијата објавена во списанието на Американската академија на науките PNAS.
„Откритието дека околината на генот SIM1 е поврзана со имотенцијата е исклучително важна за нас, бидејќи сега дефинитвно можеме да кажеме дека ова заболување има делумно генетска занина. Таквиот заклучок ни овозможува да бараме други ’гени за еректилната дисфункција’ и да создадеме лекарстава кои ќе соодвејствуваат на нив“, вели Ерик Јоргенсен, член на конзорциумот Kaiser Permanente од американски Окленд.
Како што веруваат денес научниците, приближно секој втор човек на возраст од 40 до 70 години страда од некој вид сексуални проблеми, а веројатноста за тоа брзо се зголемува со возраста. Во овој поглед, доколку се верува на древните римски и средновековните хроники, малку нешта се измениле во овој поглед во последнитенеколку милениуми.
Причините за импотенцијата, како и можните методи за справување со неа, сé уште се предмет на контроверзии во научните средини. Сите научни истражувања досега доведоа до создавање на вијаграта, којашто има способност да елиминира некои од физичките, но не и психолошките симптоми на „машкиот“ проблем, а генетичарите сé уште не успеаја да изнајдат ниедно навестување за тоа кои гени може да бидат поврзани со неговото појавување во релативно раната возраст.
На големата верига од човековата ДНК, научниците детектирале посебно место на коешто една генетска варијација се поврзува со еректилната дисфункција, во студијата изработена врз податоци собрани од 36.649 пациенти кои ги собрала калифорниската непрофитна организација Kaiser Permanente.
Дел од нив страдале од проблеми со еректилната дисфункција и земале вијагра, а друг дел препарати за справување со последиците од намалената функција на половиот орган. Споредувајќи ги разликите во ДНК-та на здравите и мажите со проблеми, како и нивното општо здравје и однесување, научницте се обиделе да разберат дали постојат сегменти во геномот кои влијаат врз развојот на имотенцијата.
Вкупно тие идентификувале пет поединечни мутации, на еден или на друг начин поврзани со еректилната дисфункција, од кои само еден е статистички значаен. Овој силен печат, како што истакнуваат научниците, не се наоѓа во некој ген, туку во сегмент од ткн „валкана“ ДНК, којашто не ги кодира протеините, туку влија врз читливоста на соседните гени.
На пример заменување на една буква „С“ со „Т“, како што објаснуваат истражувачите, во тој дел од геномот доведува до ризикот од развој на импотенција да се зголеми за 25 до 35 отсто кај мажите од европско, африканско или латиноамериканско потекло. Интересно, степенот на ризикот се зголемувал заедно со возраста, додека таквите замени речиси и немале никакво влијание врз сескуалниот живот на доселениците од Азија.
Научниците истакнуват дека овој дел е во близината на генот SIM1, поврзан со работата на половите органи и тенденцијата кон дебелеење. Тие претпоставуваат дека промените на структурата на „валканата“ ДНК може да влијае врз јаснста на овој ген, но механизмот на нивното дејствување е сé уште нејасен,
„Кај мажите кои поседуваат една копија од споменатата варијација за 26 отсто е големен ризикот од развој на еректилна исфункциа во днос на остатокот од машката популација, а кај групата која има две копии опасноста е поголема за 59 отсто“, вели авторот на студијата Ерик Јоргенсон.
Според податоците од 2007 година, коишто се однесуваат на територијата на САД, просечно од еректилна дисфункција пати секој петти маж, меѓутоа бројот се зголемува со животната возраст.
За третина од ризиците од еректилна дисфункцина одговорни се генетските фактори, а од тоа два процента се оденсуваат на генската варијанта којашто ја отркиле Јоргенсон и неговите колеги. Потсетуваат дека на оваа слабост кај мажите може да влаијаат и дебелината, дијабетесот и кардиоваскуларните заболувања.
„Достапните начини на лекување на еректилната дисфункција не делуваат врз половината од мажите вклучени во лекувањата. Но доколку успееме да развиеме нови начини на лекување коишто ќе бидат насочени кон генската варијација, и ним ќе можеме да им помогнеме“, истакнува Јоргенсон.
Факте е, исто така, дека експериментите на клетките на ракот покажале дека мутациите ја зголемувале активноста на генот SIM1, наместо да го намалат, како што очекувале Јоргенсен и неговите колеги. Дополнителните истражувања, како и експериментите со животни, според генетичарите, ќе помогне да се најде одговорот на ова прашање, и да сe разбере кои мозочните клетки се одговорни за реакцијата на возбудата. Тоа, пак, од своја страна ќе овозможи создавање на првите потполни лекарства за импотенцијата.
извор:нетпрес.ком.мк
