„Ме влечеше автобус од 12 тона, лежев на улица без рака“: Водителката Деа Ѓурѓевиќ со кнедла во грлото зборуваше за страшната несреќа од која едвај се спаси

Деа Ѓурѓевиќ во емисијата „На терапија со Славица Ѓукиќ Дејановиќ“ раскажа за деталите како изгледало се’, но и за тоа како мислела дека автобусот ќе ја преполови.

Имено, водителката била целосно свесна во моментот на сообраќајната несреќа и се сеќава на секој детаљ.

-Тој ден се беше нормално,отидов на работа… Тој 7-ми февруари не беше како овој 7-ми февруари, се сеќавам дека носев маица со кратки ракави и кошула, тогаш бев облечена во бунда, беше многу ладно и некако се формираше како ѓубриња на асфалтот, забавив бидејќи видов дека е лизгаво, но девојката позади мене не и ме удри одзади со својата кола и изгледаше да ме паркира непрописно пред Драгиша Мишовиќ. Почнавме да се договараме, како што обично се случува, реков дека не е важно, само браник е, како да е важен браникот, важно е да не доцнам на работа. Ја замолувам и да дојде на тротоар нешто да не ја убие на улица. Мислам дека остана да ги вклучи сите четири и се друго што и требаше. Ја повикав мојата продуцентка Маша да и кажам дека ќе доцнам и да прашам, имаме прекрасни возачи, да ни помогнат малку, да ја преместиме колата. Девојката ме замоли да не се јавувам во полиција, реков дека нема проблем. Сето тоа траеше минута и половина. Беше толку незначително брзо, знам само дека во еден момент ми викна: „Внимавај!“, што ја кренав главата и видов црвен автобус и дека го направив ова (покривајќи го лицето со левата рака, ед. ). И тогаш автобус тежок 12 тони ме удри во ѕидот. Ме влечеше неколку метри. Се сеќавам дека си ја удрив раката на прозорецот за да престане. Стравот ми беше ако стапне на кочница сега ќе ме преполови, така се сеќавам дека мислев. Не знам ни од каде таа идеја, но така беше. Се сеќавам дека ја видов мојата рака и беше морничаво – рекла Деа без здив.

Се присети дека видела дека и ја скинале раката, но едноставно не го прифатила тоа.

-Толку ме болеше, не знам како да ја објаснам таа болка. И тогаш неприфаќањето, ја гледам раката таму, и ја гледам овде. Мислам дека мојата рака е некаде позади. Ја гледам некаде позади, но всушност ја нема. И тогаш сфаќаш што ти е најважно на светот. Тогаш помислив дека не и се заблагодарувам на мама… Додека лежев, во меѓувреме ми пријде само една девојка и им викам на луѓето да повикаат брза помош… – изјавила Деа.

Деа открива и што не направила непосредно пред несреќата што и се случила на 7 февруари 2019 година.

-Додека лежев на улица си мислев дека не и се заблагодарив доволно на мама што ми го посвети целиот живот, што, можеш да го кажеш тоа секој ден, ти благодарам за се’, што мора да биде кога ќе се збогуваш. … Тогаш ми беше криво што не го бакнав Младен кога заминав, само рековме се гледаме на работа. Од 07.02.2019 година не излегов од станот без да го бакнам. Размислував и зошто претходната вечер не се слушнав со баба ми. Секоја вечер и се јавувам, но ноќта пред несреќата не и се јавив, не знам зошто. И тогаш сфаќаш што е важно – изјави Деа Ѓурѓевиќ.

фото:Ало.рс/принтскрин