Мајката на Рада Манојловиќ, Мирјана прерано го напушти овој свет и нејзините деца. За пејачката тоа стана и остана рана која никогаш не зарасна. Кога и да се изнесе приказната, очите на Рада се полнат со солзи, а пејачката открива дека била со мајка си до последниот здив.
Како што вели, пејачката имала 17 години кога ја изгубила најважната фигура во животот. За својата мајка често зборувала, а интересно е што има само една семејна фотографија, на која како девојче Рада позира со мајка си, татко и сестра.
Мајката на Рада Манојловиќ била убава жена, а убавината од неа ја наследиле ќерките. Рада и нејзината сестра се буквално копии на нивната мајка, што е еден од најголемите комплименти во нивниот живот.
Рада во едно интервју изјави дека до последен момент била со нејзината мајка:
– Самиот тој момент… Бев со неа до самиот крај, ја држев за рака. Кога нешто кажуваш, живееш, го доживуваш, го гледаш и како да не си ти, како да сум се иселила од себе и сега од некаде го гледам.
– Мислам дека така го надминав, продолжив да живеам и работам. Некаде психолошки го откажав сето тоа. Не се сеќавам кога плачев, можам да бројам сите времиња од 2004 година, сега ќе поминат 20 години откако ја нема.
– Плачев како минува времето, еве ме на пример 37 години, таа се разболе на мои години, за околу шест месеци, кога ќе дојдам до таа возраст, само разбирам што е тоа младост. Можеби не сум го доживеала во тоа време. Тогаш си мислам, човече, како и беше, таа уште нѐ имаше две – рече таа, па додаде:
-Вечерта пред да ја однесеме во болница ќе умре наредниот ден, па не кажувам детали, нешто и се случило, паднала на креветот така и јас веќе се расипувам, тоа го видов. тоа беше крајот, тоа беше веќе реалност шамар и почнувам да плачам како дожд пред неа, а таа така ме прашува, без ниту една солза, тогаш почнав да и кажувам дека таа е мојот херој, бидејќи можам „Верувај дека не плачеше, како да не беше таа, како смртта да не е ништо, многу повеќе се грижеше како ќе бидеме ние …“ – откри пејачката, па додаде:
– Се истурив, тогаш првпат плачев, дека сфатив дека тоа не е лага. Јас до неа со крокодилски солзи, таа вели: „Радмила, зошто плачеш?“, и велам: „Затоа што не поминував повеќе време со тебе“, бидејќи секогаш бев на концерти, секогаш на училиште.
– Зарипнував и таа ми вели: „Те молам?! Радмила, нема да те видам пак како плачеш, бидејќи да не работеше…“, затоа што пеењето, како сега и тогаш, беше повеќе од просечна заработка. , затоа што тато можеше нешто да заработи, но јас заработив десет пати повеќе и таа ми вели: „Да не пееше, да не работеше, немаше да се лечам“, затоа што дадовме се. за лекување: „…и не би ми го продолжила животот толку многу“.
– И солзите ми престанаа, како рака да ги понесе. Така знаеше да ме смири со една реченица. Сè уште се сеќавам на тоа до ден-денес, таа можеше да ме смири, да смири дел од мојата грижа на совест, сите тие моменти што ги пропуштив. Сега да го вратат времето назад, да потрошат пари и да потрошат сè кога не поминувам време со неа.
– Бев присутна во собата, Маја не издржа, но претпоставувам дека го видов и таму ми замрзна меморијата. И секогаш кога ќе се сетам на тоа, кога ќе почнам да зборувам за неа, плачам, но затоа не зборувам за неа, тоа е мојот одбранбен штит, механизам, ѕид, бидејќи кога и да се сетам на неа, го запирам сеќавањето во моментот. затоа што ако почнам, можам да плачам шест часа без престан, бидејќи сеќавањето само оди едно по друго. Зошто да плачев кога не можам ништо да сменам, тогаш подобро да не размислувам – изјави пејачката во емисијата „На терапија со Славица Ѓукиќ Дејановиќ“.
фото:Blic TV printskrin/Instagram
