Боем, композиторот и пејач со тажен глас, Тома Здравковиќ, на посебен начин ја обележа сцената и народната музика воопшто во поранешна Југославија. Тој ја сакаше кафаната и сè што е поврзано со тоа, освен една работа, а тоа се парите.
Најчесто, тој или ги делеше парите или едноставно ги трошеше во кафеаната каде ги заработуваше. Тој уживаше да ги израдува луѓето, иако тој беше несреќен. Затоа, тој купуваше ружи и им ги даваше на девојките. Еве една од приказните за „лудостите“ на Тома.
“Имав сериозна опасност да станам хроничен пијаница. Пиев на концерти, со познаници и со луѓе што никогаш порано не сум се сретнал. Знаев, да речеме, да купам цвеќе за петстотини илјади, а потоа им го дадов на жените на пазарот. Можеби мислеа дека сум луд или пијан. Но, тоа беше прекрасно за мене “, изјавува во една прилика сега покојниот Тома.
Хармоникашот Златко Крстиќ откри една од најинтересните ситуации:
„Некаде во 1980-тите, свирев со мојата група на свадба. Желбата на младоженецот беше Тома Здравковиќ да му пее. Имаше повеќе слушатели околу градината, отколку на свадбата.
Кога свадбата беше завршена, Тома и јас лесно одевме по калдрмата, бидејќи носев куфер со хармоника. Некаде во близина на ресторанот „Три шешра“, заврна дожд. Се засолнивме додека не престана да врне. Имаше мала Ромка под настрешниците со голема корпа полна со ружи.
Тома ја познаваше, па ја праша:
– Зорице, како помина синоќа?
– Беше лошо, многу лошо, Томо. Но, ноќта беше убава за мене и покрај лошиот пазар. Те слушав како пееш и задоволна сум.
Тома ги извади парите од џебот и ги стави во нејзината престилка без збор. Таа му врати со една ружа.
Вистинското изненадување допрва требаше да се случи.
Откако престана да врне, ние ја напуштивме Скадарлија, и бидејќи се разделивме затоа што одевме во две различни насоки, Тома ми рече:
– Сега, мајсторе, дај ми 100-ка за такси.
Само тогаш сфатив дека тој на малата Зорица и ја дал целата заработка од 700 марки! Ме погледна и ми рече:
– На неа и требаат повеќе пари, а оваа роза, верувајте ми, вреди повеќе од парите.
Кога Тома се пресели во поубаво место, јас свирев некаде во Швајцарија. Жалам, не можев да бидам на последното збогум на најголемиот боем низ оваа област. Мојот гитарист ми рече подоцна.
На погребот доминирал голем венец од природни ружи на кои пишуваше: „Томо, моето детство те жали“, а го донела тогаш веќе девојка, убавата Зорица,завршува Златко.
