ужас – Вистина.мк

Водителот на „Јади бурек“ јавно го сподели ужасот од повредата по која за малку ќе му беше ампутирана ногата: Јанко Илковски со потресен статус и страотни фотографии (ФОТО 18+)

Антонио Димитриевски — Wed, 29 Nov 2023 07:57:55 +0000

Македонскиот ТВ водител Јанко Илковски, најпознат по своето долгогодишно ТВ ток шоу – „Јади бурек“ како што е познато неодамна доживеа тешка повреда на ногата. Стапалото на десниот екстремитет му беше речиси сосема уништено, па постоеше голема опасност заради инфекција и други компликации, водителот да остане со траен инвалидитет, односно за малку да му биде ампутирана ногата или делови од неа. За среќа, тоа не се случи... Неговата Фејсбук објава сите ги шокираше кога на 13 септември 2023 година, Јанко ја сподели непријатната информација. Тогаш водителот се огласи од болничкиот кревет на Универзитетската клиника за пластична и реконструктивна хирургија при Клиничкиот центар „Мајка Тереза“ во Скопје, откривајќи дека доживеал тешка повреда на ногата, каде прстите за среќа, едвај му ги спасиле. Сподели фотографија од преврзаната во завои повредена нога, покрај која со кус пост појасни за што се работи, без да прецизира кога, од што и како дошло до тешката повреда?! Тогаш заради преживеаната траума се' до денес не сакаше јавно да говори за деталите на повредата. Сепак, два и пол месеци по немилиот настан, Јанко Илковски сега се огласи со нов статус на социјалните мрежи. Водителот на „Јади бурек“ јавно го сподели ужасот од повредата по која за малку ќе му беше ампутирана ногата со потресен статус и страотни фотографии кои ги споделил на своите Инстаграм и Фејсбук профили. Она што може да се види на фотографиите е навистина ужасно, а за тоа како течел целиот процес од моментот на тешката повреда, ризикот да го ги изгуби прстите или целото стапало, преку хируршите зафати на познатиот хирург, па се до ден денес кога водителот е веќе во поизмината фаза на успешно опоравување тој ги раскажа деталите. „Ветив дека ќе ви покажам прогресот на моето заздравување, просто чудесија, за месец дена. Еве моја благодарност до професорката др. Смиља Туџарова Ѓоргова. Моето десно стапало... Пред пар месеци доживеав тешка повреда од која се опоравувам, но чувствувам потреба, после се, да напишам пар зборови за мојата школска другарка, која ме оперираше, ми ги спаси прстите и стапалото и направи се да мојата нога заздрави спектакуларно брзо, просто неверојатно. >Од сликите гледате како беше стапалото среде зафатот откако беше исчистено оти беше преполно со разно ѓубре и имав тешка инфекција. Имав толку несносна, силна болка и пред да почувствувам благодетот на локалната анестезија и силните аналгетици и реков, на мојата докторка, да не се мачи и се што е ампутирано да не крпи, да пресече, до толку бев очаен. Имам 61 година, дијабетичар сум + инфаркт и знам какво мачење на луѓе во моја состојба е заздравување на долен екстремитет. Доктор Туџарова рече – Не, не мрдам од операционава и од тебе додека не те средам и спасам секое делче и потполно заздравам. И успеа! Ние сме генерација , школски, учевме во Јосип Броз, потоа јас новинарство, она вредно се образуваше и стана позната и призната не само кај нас туку и во светот. Професор др Смиља Туџарова Ѓоргова е хирург и пластичен хирург и тоа од светска класа. Додека бев на една преврска, ме посети др од Јужна Кореа, свестски признат и познат, кој беше дојден да држи предавања за специфични хируршки зафати. Влезе со загрижено лице, ме погледна, а потоа виде дека др Туџарова ме преврзува, искрено ми се насмевна и ми рече ВО ДОБРИ РАЦЕ СИ ... јас му реков, благодарам...за Самсунг .. се изнасмеавме. Нејсе, јас навистина бев во предобри раце. Мене преврските ми беа прилично болни, целиот процес беше многу многу тежок за мене. Секој ден доаѓаше кај мене во болничка соба, смирена, позитивна, мислам дека во миговите кога имав тешки напади на болка (одбивав да пијам аналгетици оти не сакав после да имам последици и од нив – навлекување) толку зрачеше со спокој и кога јас не гледав светлина таа ни ја осветлуваше собата и мене и на детето што лежеше до мене. Мислам дека родена мајка така не ме тешела и смирувала. Каков човечки, благ однос имаше, не само кон мене, туку кон сите пациенти, но во исто време таков голем професионалец и беше уживање да ја гледаш како оркестрира додека раководи со тимот околу неа. Неверојатна жена, со неверојатна енергија и еден од најголемите професионалци кои сум ги запознал. На фотографиите ја гледате ногата каква беше, а ова, заздравеното, е сликано пред 3 недели. Нејзините колеги специјализанти беа со уста полна пофалби како ме санирала и постојано ја фотографираа ногата со искрено одушевување колку добро и брзо зараснува. Секако, нејзината стручност не беше само во хируршките зафати, туку и како ме водеше како пациент низ процесот на заздравување. Еден од најголемите адути е што др Туџарова е одговорна за активирање на хипербарната комора, медицински третман кој ако го опишам ќе мислите дека раскажувам приказни од фантазијата или некој футуристички филм. Најлошото помина, се движам нормално, трпам болки кои се норамлен дел од процесот на заздравувањње и наскоро се враќам во полна форма на работа. А за хипербарната кислородна терапија, ќе направам посебна емисија. Благодарам докторке за се што направивте за мене, а оваа земја, Македонија, треба да се гордее со вас. Со искрена и длабока почит твојот школски“ - напиша Јанко во своето јавно обраќање на социјалните мрежи. Фото: Facebook/Janko Ilkovski

26-ти јули 1963: Денот кога Скопје се разбуди во ужас, а јас се родив… по втор пат!

Антонио Димитриевски — Wed, 26 Jul 2023 08:56:44 +0000

Роден сум на денот кога Скопје се разбуди во ужас... Всушност, роден сум малку порано, но тој ден се родив по втор пат... Како речиси тримесечно бебе на кое 26 јули 1963 за малку можеше да му биде датум кој се испишува после онаа цртичка пред датумот на раѓање... За среќа, фала му на Бога, се’ се завршило поинаку. Скопје, населба Пролет, зграда број 9, влез трети, втори кат... Тоа утро мајка ми Добрила станала рано, за да ми подготви храна. Мене, на нејзиното првороденче. Во тесното станче од 50-ина квадрати, четири генерации... Прадедо ми Теодосија, неговиот син – дедо ми Драган со баба ми Илина, вујко ми Филип – се’ уште ерген, мајка ми и татко ми Трајче, тогаш се’ уште студент и секако јас, мало бебенце, прва радост во семејството. Најстариот, речиси 90 годишен, склеротичен, некогашен белградски печалбар „у време краља“ прашува: „Зашто ова дете плаче, чије е?“ – а мајка ми онака смирено: „Па мое е дедо, наше е... внуче ти е“. „Па зошто плаче, што га не смириш? – прашува стариот, а мајка ми: „Па, гладно е, затоа, еве му подготвувам јадење“. „Не, није тачно... Ти не умеш да го чуваш... Ако не умеш да га чуваш, поклони га држави... Она ќе да се стара о њему“ – со полусрпски, полумакедонски враќа стариот и тогаш одненадеш чуден татнеж и старотен потрес . Плафонот почнува да пука, подот да се тресе, ѕидовите се лулаат како клацкалка, малтерот се рони, неподнослива бучава... Чиниш светот се превртува наопаку. Тресењето трае, тапа заглушлива бучава и прашаина насекаде. Метежот во паника да се спаси главата инстинктивно се претвора во хистерија... „Симнувајте се, бегајте, сите надвор, земјотрес“...! Паѓа потпорниот ѕид што го дели станот од соседите, се урива дел од скалите во влезот... Семејството за миг е надвор... Но, не сите. Минува нецела минута од шокот, кога мајка ми спискува: „Бебето, каде ми е бебето“? Го нема и најстариот, (пра)дедото... Шокот се претвора во паника, додека надвор тлото се’ уште повремено се потресува, а наоколу се слушаат пискотници, викотници, плач, лелек, довикувања, општа хистерија... Вујко ми Филип, тогаш студент, младо и силно момче, фудбалер на Вардар и подоцна негов долгогодише претседател, без двоумење онака, бос се стрчува назад кон влезот на зградата. „Немој Филипе...“ – вика по него баба ми и останатите, но тој не слуша никого. Се враќа по мене, по тримесечното бебенце кое онака целото во плач, прашина и малтер на раце го изнесува надвор, а потоа одново оди горе по дедото. Вториот обид - за малку фатален. Се уриваат скалите, но во последен момент некако успеваат тој и стариот да се извлечат. Постземјотресните минути и часови течат во општа агонија... Јулското сонце го пече осакатеното Скопје додека се чека медицинска и хуманитарна помош. Мене ме преземаат и заедно со мајка ми не носат во болница во Ниш. Лекарите констатираат тешка инфекција на респираторниот систем и цревата. Прават се што можат, но не е се до медицината... Има нешто и до Господа. Не јадам ништо. Инфузијата како тече во мене, така во истиот миг и истекува од мене... како вода. Организмот не може да ја задржи ниту неа, камо ли храната. Мајка ми од шок го губу млекото. Не може да ме дои. Лекарите велат: „Што е до нас, тоа е... толку можеме. Шансите се мали да преживее, но ги има. Мајчиното млеко многу би помогнало, ама... Во нишката болница лежат и Ромки, тукушто породени, доилки. Вреди да се проба, како последна шанса... За пари, секако. И види чудо... Бебето го прифаќа „мајчиното“ млеко. Шукар! Во меѓувреме прадеодми онака сенилен и склеротичен со деменција, се губи... По ден талкање по урнатините вујко ми Филип го наоѓа на кејот на Вардар. По пижами како оди и мрмори: „Жено, где ми је пушка? Бугари, опет су нас напали Бугари“... На сенилниот воин од Првата светска војна, некои спомени од минатото му останале во главата. За жал истата таа ионака веќе доволно болна и истрауматизирана глава изложена 24 часа на сонце – не издржала. Тодосије Ѓурчиновски ќе ги преживее и војните и земјотресот, но ќе почине од мозочен удар само неколку дена по скопската катастрофа. А катстрофа за малку и во нишката болница... Мајка ми ме гледа како се борам за секоја капка мајчино млеко што значи живот, но и покрај тоа, по она на лекарите дека изгледите да преживеам не ми се баш најизгледни, му праќа итна телеграма на татко ми со отприлика ваква содржина: „Ја се држам некако, ама бебето... Толку беше, готово е“! Такво било времето, околностите, а такви биле и комуникациите... Немало ни обични, а камо ли мобилни телефони. Во целиот тој метеж во Скопје, татко ми пораката ја сфаќа тотално погрешно. Другиот ден се појавува млад човек во нишката клиника забраден, променет во црнина. Дојден да си го подигне телото на своето „покојно дете“. Можете да замислите само каков бил „контрашокот“ кога видел дека сум жив. И за Божје чудо полека сум почнал да закрепнувам. Оттаму во Белград со мајка ми кај нејзината другарка Зорка и сопругот Мирко, па по некое време назад во Скопје, кај братучедот на дедо ми, чичко Вељо и неговото благородно семејство. И од тој судбински 26 јули 1963-тата еве ме и денес, на истиот датум, фала му на Бога, се’ уште жив и здрав... За да си припомнам на скопската катастрофа и кажувањата на оние кои подоцна ми ја раскажувале оваа моја животна приказна. За жал повеќе ги неме ниту баба и дедо, ниту вујко ми, ниту татко ми и мајка ми... Ги нема на овој свет од кој некои од нив прерано заминаа, но ги има вечно во моето срце и спомените, кои додека сум жив нема да избледат. Како сеќавање и на семејтвото и на тој 26-ти јули 1963: Денот кога Скопје се разбуди во ужас, а јас се родив... по втор пат! Авторот е долгогодишен новинар, сега главен и одговорен уредник на порталот Вистина.ком.мк