Имав 19 години кога го запознав мојот сопруг Стјуард. Поминаа само 15 минути од нашиот прв состанок кога ме праша што сакам да правам во животот: Која е професијата од моите соништа? Дали сакам деца? Каде сакам да патувам? Му кажав дека не знам што точно сакам да правам, но со сигурност знаев дека ако некогаш во животот имам деца, тоа ќе биде затоа што сум ги згрижила. Имав само 23 години и идејата да згрижувам постари деца и тинејџери ми изгледаше незамислива. Веднаш штом се запишавме на листата, ни се јавија да нè прашаат дали ќе згрижиме бебе на една недела. Помина одлично и ни се допадна. Веднаш потоа ни се јавија да нè прашаат дали ќе згрижиме слатко 3-годишно момче на еден викенд. Се согласивме. Тој викенд се претвори во една недела. Една недела во месеци. Тие месеци во години. Тоа мало момче е нашиот син Мајкл.

Неколку месеци по доаѓањето на Мајкл кај нас, се согласивме на посета од неговиот брат. Тогаш за првпат го запознавме Дејшон. Во моментот кога Мајкл го здогледа својот брат, тој дотрча со сета своја сила и му скокна в раце. Тогаш се погледнавме со Стјуарт и навистина разбравме колку е важно Мајкл и Дејшон да бидат заедно. Сè уште се колебавме дали да земеме поголемо дете. Меѓу мене и Дејшон имаше само 13 години разлика во возраст. Но, во секундата кога започнав да разговарам со него, сите мои стравови исчезнаа. Дејшон ги руши сите стереотипи за тинејџерите кои се згрижувани. Тој е најсочувствителната и најемпатичната личност што сум ја сретнала. Тој е многу дружељубив и си има поставено мисија да прави децата што доаѓаат кај нас да се чувствуваат добредојдено. Многу се труди на училиште и е полн со хумор. Природно ми е да му бидам мајка. Тој не ни забележува дека сум толку млада (или не му е гајле). За него сум само мама. Беше многу возбуден на денот на посвојувањето.

Станавме згрижувачки родители бидејќи сакавме да им помогнеме на семејствата во нашата заедница. Посвојувањето не беше наша примарна цел, но бевме подготвени да го прифатиме кога би имале прилика. Се залагаме за повторно обединување на семејствата. Најдобриот дел од згрижувањето е кога гледам како родителите се трудат ужасно напорно за да си ги вратат децата. Привилегија е да се биде покрај овие родители низ нивното патување и да им се дава поддршка на секој можен начин. Досега сме згрижиле 14 деца, некои подолго, некои пократко. Луѓето ми велат: „Никогаш не би можел да згрижувам деца. Премногу ќе се приврзам и ќе ме боли кога ќе си одат дома.“ Да, тешко е. Плачам секојпат кога ќе си оди некое дете. Но, обединувањето на детето со семејството може да биде прекрасно. Згрижувањето никако не е лесно, но ви гарантирам дека ќе биде највредното нешто што некогаш ќе го направите. Постои изрека „Подобро е да љубиш и да изгубиш одошто никогаш да не си љубел“, која ми е многу драга. Имав привилегија да се заљубувам повторно и повторно и повторно (14 пати да бидам поточна). Кај згрижувањето подемите се превисоки, а падовите прениски. Никогаш не е здодевно. Го обожавам овој живот. Обожавам да сум мајка. Обожавам да се грижам за децата во нашата заедница, без разлика дали е само за една ноќ или за цел живот. Обожавам што можам да им пружам поддршка на семејствата и плачам од среќа секојпат кога некоја мајка ќе си го врати своето дете. Не можам да си замислам да не го живеам овој живот.

Ако некој ми кажеше пред 5 години дека на 26 години ќе посвојам тинејџер, ќе си помислев дека е луд. Сега не можам да си замислам ништо поразлично од тоа. Го споделувам ова за оние кои сакаат да згрижуваат, да не ги отфрлаат постарите деца и тинејџерите. Не е лесно, но, многу вреди.