Кога конзулот ме праша зошто одам во Канада, реков дека никогаш не сум ги видела роднините и сакам да ги видам. Ме праша дали ќе се вратам, а јас иако не планирав да се вратам реков дека ќе се вратам, бидејќи сум тука некој и нешто, а таму секогаш ќе бидам граѓанин од осмиот ред. Добив виза на белградскиот аеродром за три месеци и на аеродромот во Торонто за шест месеци, потоа можев да останам со моите роднини уште  две недели па морав да најдам работа - рече Бачиќ Алимпиќ. Чекав работна дозвола. Во меѓувреме, работев во еврејско семејство, каде што чував три деца, бев нивна дадилка. Беше тешко, живеев во подрум, во соба, висока 1,5 метри, без прозорци, со таа инсталациската цевка над главата. Беше страшно, но тато беше тука за мене... Ми ги даде сите пари што ги имаше, а јас му ги дадов на еден  Босанец да ми донесе документи за имиграција, но тој никогаш повеќе не се појави... Бев засрамена бидејќи бев измамена, наивна будала,  Му реков на татко ми дека нема да се вратам додека не ги заработам тие пари за да му ги вратам, па останав една година. - Но, кога тато дозна за тоа, во еден телефонски разговор, ми рече да не го терам да лета преку океанот на 61 година  туку да се пакувам и да се вратам дома, дека не му се важни парите туку  јас- рече водителката. Не успеав да ги заработам парите што ми ги даде татко ми. Но, се снајдов и почнав да работам во фирма со која раководеше еден белграѓанец. Отвори претставништво во Нови Сад. Шверцував пелени, и не се срамам од тоа, бидејќи тогаш имаше страшна инфлација и беше страшно. Се сеќавам дека заработив многу пари и му ги дадов сите пари на татко ми, иако тој рече дека не сака. Сфатив дека никогаш не би можела да живеам таков живот, таквите луѓе едноставно немаат живот, тие се на работа по цел ден, огромна е далечината од работа до дома, луѓето што работат толку многу ги гледаат деца само по еден час на ден. .Се вратив дома. - изјавила авторката.