Ништо лично – Вистина.мк

Тоше има само датум на раѓање: Музичкиот ангел денес ќе го славеше 43-от роденден

Антонио Димитриевски — Thu, 25 Jan 2024 08:03:29 +0000

Да беше жив, денес ќе го славеше 43-от роденден. Веројатно со голема роденденска торта... Но, колку и да е голема од неа за секој негов обожавател дали едвај ќе имаше по еден атом, а камо ли парче од колачот. Зашто обожавателите и почитувачите негови и на неговите песни и хумани дела ги има многу повеќе од атомите во парчето торта. Како и да е, тие не го заборавија. Можеби не можат со него да бидат физички, но затоа утехата ја најдоа во сплотеноста со неговите песни, неговиот ангелски глас... Вредност која не бледее. Како и сите хумани дела кои ги направи и ги остави зад себе! Затоа врската меѓу него и неговите „верници“ е а на ниво на верба во светец, во божество! „Армијата“, онаа неговата, се’ уште го следи, слави и чествува... А, во исто време жали и тагува што го нема. А сепак го има! Секој(а) од нив поединечно... И го чува само за себе! Кој во мислите, кој во срцето, во душата, во спомените, во песните... Ама не го забораваат! И се’ уште го сакаат! Затоа и го слават неговиот роденден! И тие и оние и овие... Сите ние! На денот на неговиот роденден секоја година во семејството во Крушево се подготвува прекрасна торта. Неговата омилена торта со вишни која сестра му Дори умее да му ја подготви. Но, ќе нема кој да ги дувне свеќичките со бројки. Ќе осамнат само воздишки, а ќе горат мноштвото запалени свеќи на неговото вечно почивалиште, како светилник на бесмртноста на ангелот од Крушево! Велат, ангелите не умираат... Веројатно! А, дали стареат, дали созреваат...? Само Бог знае. И најдобро е да остане така! Како што е најдобро таков, каков што го паметиме да остане и тој во нашите срца... Тој, нашиот ангел, нашиот Тоше! Вечно млад, убав, добар, ведар и насмеан... Со полни усни песна, хуманост, добрина и љубов за сите... Зашто сите и ги сакаше, а сите го сакаа и него! Тогаш, сега, засекогаш...! Тоше - денес 43, само како симболична бројка. Во суштина - бесконечност, вечност... Зашто Тоше има само датум на раѓање! Фото: Facebook/Dora Proeska/ YouТube принтскрин

Владата немаше ни доблест ни совест да прогласи ден на жалост, но затоа другите имаа: ТВ емисиите од забавен карактер – откажани, настаните и концертите – одложени!

Антонио Димитриевски — Tue, 05 Dec 2023 11:08:49 +0000

Убиството на малата Вања и фризерот од Велес како никогаш до сега ја потресоа јавноста... Ама и ја кренаа на нозе. Тага до небо, болката не стивнува, гневот и бесот од направениот злостор не сопираат и не треба. Општество без морални норми, со урнат систем на вредности, со уништени елементарни човечки особини... Срам, образ, емпатија, љубов, сочувство, хуманост... Наместо нив, само алчност, омраза, блуд, пороци, бескруполозност, извретни вредности... Врвот е дно, а на врвот - оние од дното! Зашто да беше барем малку поинаку по се' што се случи овие денови, после ваквиот траор и колективна болка, да се имаше барем малку совест и доблест вчерашниот, па и денешниот или утрешниот ден, ќе беа денови на жалост, а не понеделникот да биде ден за средба за пазарање изборен датум, кој никому нема да му избега и ден порано или подоцна изборите секако ќе бидат закажани. Арно ама... елементарните карактерни и пред се човечки особини, одново откажаа. И тоа кај оние кои во вакви моменти треба да бидат и најдоблесни и најсовесни... Зашто само два збора израз на сочувство - се далеку од доволни! Тага до небо, образ - ѓон! Едноставно политиката немаше ни доблест ни совест да прогласи ден на жалост, но затоа другите имаа. ТВ емисиите од забавен карактер - откажани, настаните и концертите - одложени. Зашто ако имате барем тронка чувство на емпатија, барем парче душа пред ваква трагедија, не ќе имате совест да се однесувате како ништо да не се случило. Особено ако професијата ви е да ги забавувате масите, а никому не му е до забава. Тоа бргу го сфатија повеќето или речиси сите од естрадно-забавниот свет иако повеќето не веднаш... Така уште вечерта, во неделата на 03.12.2023 околу 21.00 часот, кога беше соопштена трагичната вест за убиството на малата Вања, речиси ниту една телевизија не ја прекина програмата. Јавноста во истиот момент шокирана и збунета, ама затоа не и програмските директори или уредници, па на програмите и понатаму си продолжија да одат „Никогаш не е доцна“, турски серии, „Ај ДЈ шоу“... Стварноста не може да биде покрвава и потраорна, ама „шоуто мора да продолжи“!? Кога и на Владата не и текна дека ако не повеќе барем достоинствено е трагедијата да ја одбележи со еден ден жалост, на таква почит се сетија оние кои ги продуцираат, подготвуваат и водат емисиите од забавен и музички карактер, организаторите на разни ивенти и настани од таков тип, пејачите своите музички промоции, сопствениците на локалите каде беа закажани настапи на домашните и музичките изведувачи од соседството... Некои од нив и со соопштенија на социјалните мрежи образложија дека не е момент за емисии со збавно-музички содржини, дека настаните и настапите се откажани или пролонгирани. Така на пример најгледаниот естраден ТВ магазин „Бекстејџ“ јго откажа емитувањето на своето понеделничко издание. Водителот на „Голден карпет„ Миро Кацаров обзнани дека: „Порадо монструозниот и психопатски чин кој не доведе до шок, тага и неверување, забавна содржина од 'Голден карпет' нема да се објавува до четврток“... А можеби и повеќе?! Водителот на ток шоуто „Јади бурек“ вчеравечер исто така во живо се вклучи на својот Фејсбук профил на социјалните мрежи и соопшти дека емисија нема да има.

View this post on Instagram

A post shared by Jingle TV (@jingle.tv)

Некои од забавните емисии како оние што одат на интернет телевизијата „Џингл ТВ“, тотално ги преобразија и адаптираа своите програмски содржини во склад со немилите настани и ситуацијата. Својот ивент, настанот на магазинот „Убавина и здравје“ за доделување на наградите на најдобрите инфлуенсери во 2023 година, насловен „Influencer awards 2023“, кој требаше да се одржи на 06.12.2023 год. тие како организатори го откажаа и одложија за понатаму. Истотот се случи и со мноштвото закажани настапи на домашните и некои музички изведувачи од соседството, кои беа закажани деновиве. истите или се целосно откажани или пролонгирани за понатаму. Кога веќе власта не покажа „душа“ кон една детска, насилно и прерано згасната душа, покажаа барем оние кои се задолжени за некои посреќни времиња. Нека ти е светол патот кон вечноста, мал ангелу!

View this post on Instagram

A post shared by Backstage⭐️ (@backstage_macedonia)

Фото: Instagram i Facebook printscrean

Злосторство и казна: Народот ја бара правдата во свои раце, социјалните мрежи експлодираа, македонските јавни личности сочувствуват со болката и се простуваат од малата Вања

Антонио Димитриевски — Mon, 04 Dec 2023 09:04:31 +0000

Монструми, убијци, крвници, психопати... Има ли зборови што не беа кажани и напишани на социјалните мрежи по страшната и тажна вест која пристигна дека малата Вања е убиена. Јавноста згрозена и шокирана од монструозниот чин на свирепо убиство на невино дете заради некакво си користољубие?! Зарем има такви пари, заради кои може да се одземе нечиј живот, особено на младо дете кое никому ништо ниту згрешило ниту има било каква вина или поврзаност со нечии гнасни и монструозни планови и умисли? Народот е на работ на трпението кое полека го губи, зашто кога неправдата станува закон, правдата станува обврска која народот ја презема во свои раце... Токму затоа и илјадниците повици и барања за враќање на смртната казна, па дури и за јавна егзекуција на крвниците кои по вакво злосторство заслужуваат и многу повеќе од тоа, заслужуваат - линч! А оние кои сознанието за злосторот го криеле цела седмица заради сопстевните интереси ако е тоа навистина така, заради своите фотелји и кариери, не заслужуваат повеќе ниту една минута да владеат! Заслужуваат и морална и политичка одговорност огледана во нивна моментална оставка! Психопатите со окрвавени раце секако ќе бидат изнесени пред лицето на правдата, само прашање е дали овој пат соодветна правда ќе има? И која е таа казна која може да замени еден вака насилно одземен невин детски живот? „Заб за заб, око за око“ - вели старата поговорка која не случајно е измислена и кажана. Ако треба да посегнеш по нечиј детски живот заради користољубие, сигурно не заслужуваш да живееш, зашто љубов во таквите никогаш и немало, а корист од нив повеќе нема ниту ни да има. Најпеколна сепак ќе им биде казната од Бога, со која до крајот на животот треба да живеат носејќи ја малата Вања на душа... Ако воопшто душа имаат ваквите безбожни ѕверови? Зашто да имаа и трошка од истата таа душа не би ни помислиле, а камоли осмислиле и реализирале ваква свирепа егзекуција , вакво крваво ѕверство на малолетно дете без никаков повод и причина! Затоа ако веќе злосторот е монстриуозен и казната треба да биде еквивалентна... А постапката, брза и безмилосна! Онаа судската, секако, кога веќе законот не дозволува поинаку! И додека јавноста се уште не може да се соземе од гнасното злосторство, македонските јавни личности, естрадни уметници, ТВ водители, модели, спортисти, актери... сочувствуват со болката на мајката и блиското семејство и се простуваат од малата Вања преку своите профили на социјалните мрежи. И кај нив, како и кај сите нас, емоциите се измешани. Тага, болка, жал, неверување, гнев, бес, желба за правда, за одмазда кон бездушните крвници... Емоции кои се огледаат во споделените постови на нивните Фејсбук и Инстаграм профили... Ова е само едно мало парче од нивниот „ѕид на плачот“, но и од нашиот „ѕид на срамот“... На сите нас како народ што дозволивме да завршиме како „забегано општество“ во кое психопати и убијци, монструми и крвници слободно се шетаат со окрвавени раце, а некои од нив да бидат во одреден период и инволвирани длабоко во власта. Почивај во мир Вања, нека ти е светол патот мал ангелу и прости ни, ако можеш... Ако прошка воопшто и заслуживме! Фото: Социјални мрежи/Facebook/ Instagram/

26-ти јули 1963: Денот кога Скопје се разбуди во ужас, а јас се родив… по втор пат!

Антонио Димитриевски — Wed, 26 Jul 2023 08:56:44 +0000

Роден сум на денот кога Скопје се разбуди во ужас... Всушност, роден сум малку порано, но тој ден се родив по втор пат... Како речиси тримесечно бебе на кое 26 јули 1963 за малку можеше да му биде датум кој се испишува после онаа цртичка пред датумот на раѓање... За среќа, фала му на Бога, се’ се завршило поинаку. Скопје, населба Пролет, зграда број 9, влез трети, втори кат... Тоа утро мајка ми Добрила станала рано, за да ми подготви храна. Мене, на нејзиното првороденче. Во тесното станче од 50-ина квадрати, четири генерации... Прадедо ми Теодосија, неговиот син – дедо ми Драган со баба ми Илина, вујко ми Филип – се’ уште ерген, мајка ми и татко ми Трајче, тогаш се’ уште студент и секако јас, мало бебенце, прва радост во семејството. Најстариот, речиси 90 годишен, склеротичен, некогашен белградски печалбар „у време краља“ прашува: „Зашто ова дете плаче, чије е?“ – а мајка ми онака смирено: „Па мое е дедо, наше е... внуче ти е“. „Па зошто плаче, што га не смириш? – прашува стариот, а мајка ми: „Па, гладно е, затоа, еве му подготвувам јадење“. „Не, није тачно... Ти не умеш да го чуваш... Ако не умеш да га чуваш, поклони га држави... Она ќе да се стара о њему“ – со полусрпски, полумакедонски враќа стариот и тогаш одненадеш чуден татнеж и старотен потрес . Плафонот почнува да пука, подот да се тресе, ѕидовите се лулаат како клацкалка, малтерот се рони, неподнослива бучава... Чиниш светот се превртува наопаку. Тресењето трае, тапа заглушлива бучава и прашаина насекаде. Метежот во паника да се спаси главата инстинктивно се претвора во хистерија... „Симнувајте се, бегајте, сите надвор, земјотрес“...! Паѓа потпорниот ѕид што го дели станот од соседите, се урива дел од скалите во влезот... Семејството за миг е надвор... Но, не сите. Минува нецела минута од шокот, кога мајка ми спискува: „Бебето, каде ми е бебето“? Го нема и најстариот, (пра)дедото... Шокот се претвора во паника, додека надвор тлото се’ уште повремено се потресува, а наоколу се слушаат пискотници, викотници, плач, лелек, довикувања, општа хистерија... Вујко ми Филип, тогаш студент, младо и силно момче, фудбалер на Вардар и подоцна негов долгогодише претседател, без двоумење онака, бос се стрчува назад кон влезот на зградата. „Немој Филипе...“ – вика по него баба ми и останатите, но тој не слуша никого. Се враќа по мене, по тримесечното бебенце кое онака целото во плач, прашина и малтер на раце го изнесува надвор, а потоа одново оди горе по дедото. Вториот обид - за малку фатален. Се уриваат скалите, но во последен момент некако успеваат тој и стариот да се извлечат. Постземјотресните минути и часови течат во општа агонија... Јулското сонце го пече осакатеното Скопје додека се чека медицинска и хуманитарна помош. Мене ме преземаат и заедно со мајка ми не носат во болница во Ниш. Лекарите констатираат тешка инфекција на респираторниот систем и цревата. Прават се што можат, но не е се до медицината... Има нешто и до Господа. Не јадам ништо. Инфузијата како тече во мене, така во истиот миг и истекува од мене... како вода. Организмот не може да ја задржи ниту неа, камо ли храната. Мајка ми од шок го губу млекото. Не може да ме дои. Лекарите велат: „Што е до нас, тоа е... толку можеме. Шансите се мали да преживее, но ги има. Мајчиното млеко многу би помогнало, ама... Во нишката болница лежат и Ромки, тукушто породени, доилки. Вреди да се проба, како последна шанса... За пари, секако. И види чудо... Бебето го прифаќа „мајчиното“ млеко. Шукар! Во меѓувреме прадеодми онака сенилен и склеротичен со деменција, се губи... По ден талкање по урнатините вујко ми Филип го наоѓа на кејот на Вардар. По пижами како оди и мрмори: „Жено, где ми је пушка? Бугари, опет су нас напали Бугари“... На сенилниот воин од Првата светска војна, некои спомени од минатото му останале во главата. За жал истата таа ионака веќе доволно болна и истрауматизирана глава изложена 24 часа на сонце – не издржала. Тодосије Ѓурчиновски ќе ги преживее и војните и земјотресот, но ќе почине од мозочен удар само неколку дена по скопската катастрофа. А катстрофа за малку и во нишката болница... Мајка ми ме гледа како се борам за секоја капка мајчино млеко што значи живот, но и покрај тоа, по она на лекарите дека изгледите да преживеам не ми се баш најизгледни, му праќа итна телеграма на татко ми со отприлика ваква содржина: „Ја се држам некако, ама бебето... Толку беше, готово е“! Такво било времето, околностите, а такви биле и комуникациите... Немало ни обични, а камо ли мобилни телефони. Во целиот тој метеж во Скопје, татко ми пораката ја сфаќа тотално погрешно. Другиот ден се појавува млад човек во нишката клиника забраден, променет во црнина. Дојден да си го подигне телото на своето „покојно дете“. Можете да замислите само каков бил „контрашокот“ кога видел дека сум жив. И за Божје чудо полека сум почнал да закрепнувам. Оттаму во Белград со мајка ми кај нејзината другарка Зорка и сопругот Мирко, па по некое време назад во Скопје, кај братучедот на дедо ми, чичко Вељо и неговото благородно семејство. И од тој судбински 26 јули 1963-тата еве ме и денес, на истиот датум, фала му на Бога, се’ уште жив и здрав... За да си припомнам на скопската катастрофа и кажувањата на оние кои подоцна ми ја раскажувале оваа моја животна приказна. За жал повеќе ги неме ниту баба и дедо, ниту вујко ми, ниту татко ми и мајка ми... Ги нема на овој свет од кој некои од нив прерано заминаа, но ги има вечно во моето срце и спомените, кои додека сум жив нема да избледат. Како сеќавање и на семејтвото и на тој 26-ти јули 1963: Денот кога Скопје се разбуди во ужас, а јас се родив... по втор пат! Авторот е долгогодишен новинар, сега главен и одговорен уредник на порталот Вистина.ком.мк

15 години „Бекстејџ“: Најгледаниот естраден ТВ магазин гламурозно прослави деценија и пол успешно постоење (ФОТО)

Антонио Димитриевски — Tue, 01 Nov 2022 09:25:38 +0000

15 години како бројка можеби и не изгледаат така многу. Но, да се биде деценија и пол во етерот, при тоа да станеш и останеш најгледаниот, најпопуларниот и најдобриот ТВ магазин, а сето тоа да се случува во држава како Република Македонија, каде третманот на забавата и естрадата и во медиумите и во општеството се на маргините, навистина е „лавовски потфат“. На екипата на „ТВ магазинот од зад сцената“ сепак ова и успеа, па „Бекстејџ“ вчеравечер, понеделник, 31 октомври 2022 година, гламурозно прослави деценија и пол успешно постоење. Роденден или јубилеј сеедно, на ретко кому кој се занимава со оваа бранша му пошло од рака да го доживее. Низ тимот за оваа деценија и пол минале низа од познати личности, од кои некои почнале како тотални анонимуси за токму преку „печењето на ТВ занаетот“ денес да станат профилирани ТВ лица и познати јавни фаци. Манекени и манекенки, топ модели, музичари, водителки, новинарки и новинари, сниматели, монтажери, продуценти... Со текот на годините поставите се менуваа , но „Бекстејџ“ остана... Марјана, Влатче, Јулија, Маца, Миро, Миа, Снеже, Драгана, Сани, Емилија... беа пионерите или меѓу првите кои го „газеа патот“, ја „табаа ѕвездената патека“ полна со трње и предизвици, сопки, пречки, дилеми, компромиси... Но и убавини и сатисфакција при создавањето нови ѕвезди, градење кариера на постоечките, збогатување на гламурозниот блесок на оние, најголемите - мегаѕвездите од Македонија, регионот па и оние од Европа и светот... Кога истите доаѓаа кај нас или „Бекстејџ“ одеше кај нив, застанувајќи на црвениот тепих рамо до рамо со најголемите светски продукции и екипите од најпознатите ТВ куќи на „Канскиот филмски фестивал„, „Филмскиот фестивал во Венеција“, „Берлин“, во САД, на фестивалските сцени на еден „Егзит“ во Нови Сад, „Зигет фестивал“ во Будимпешта, па се' до домашните како „Манаки“ во Битола, „Д фестивал“ во Дојран, „Охрид колинг“, „Скопје гори“, „Макфест“, „МАРС“... Како и на големите европски и светски спортски натпреварувања во кошарка, ракомет, фудбал низ Европа и во Македонија! Секаде каде што има интересен културен, театарски, филмски, литературен, музички, естраден, спортски... настан, фестивал, манифестација... кој вреди да се одбележи, „Бекстејџ“ секогаш бил тука да го проследи! Генерации водители и новинари минуваа и го градеа имиџот на „ТВ магазинот од зад сцената“ пред камерата и на ТВ екраните, секој оставајќи свој личен печат, свое парче душа, но и знаење, умеење, залагање, за потоа повеќето и самите низ него да станат бренд за себе во светот на шоу-бизнисот. Од Симона и Мартина, преку Андреј, Габи, Ели, Николина, Јасмина, Тања... па се' до Барбара, Ангела, малата Ева, Ноно, уредничката Ева... И уште еден куп други помалку или повеќе инволвирани лица од водителската и новинарската професија и техниката. И секако, темелот на проектот што 15 години суверено доминира во естрадно- магазинскиот ТВ етер, главните продуценти - Александар Б. и Петар Н.

View this post on Instagram

A post shared by Marija | Visual Storyteller (@marija_petrovska)

Затоа славеничкото собирање во „Ивент центарот“ не беше само обична роденденска прослава, обичен јубилеј... Туку место каде што и се одбележа испишувањето на една историја во која нема јавна личност, помалку или повеќе популарна, позната, домашна, странска, светска... која не застанала пред камерата на „Бекстејџ“. Така беше и за прославата на која беа собрани еден куп ѕведи од сите споменати бранши, а симболичното делење награди, настапите на некои од естрадните уметници, говорите на добитниците... само му додадоа уште малку „ѕведена прашина“ на преубавото дружење одблизу на естрадата, на кое заради сите познати случувања, последниве години речиси и заборавивме. Токму тоа можеби беше уште позначајниот момент кој тимот на „Бекстејџ“ одново ни го овозможи барем на неколку часа. Останатото е помалку важно, зашто денес се наградени едни, како што вчера биле други, а веќе утре ќе бидат некои трети... Зашто така и треба да биде! Ова останатото е оноа, непроценливото! Зашто така се гради естрадната сцена на е една земја, така се стимулирааат помладите и оние кои доаѓаат, така се негуваат и одржуваат оние кои веќе блеснале, така се вреднуваат и им се дава пиетет на ветераните кои оставиле трајни вредности, така ги испраќаме и со носталгија се сеќаваме оние кои за жал, повеќе ги нема меѓу нас, а беа дел од нас. „Бекстејџ“... нека се множат годините, успесите, резултатите, достигнувањата... Зашто во нив е вткаена и целата естрада, културата, спортот... Преку Вас истите стануваат поблиски до сите нас. Така се гради личноста, збогатува духот, создава систем на вистински вредности, се одржува и негува нацијата, идентитетот... Зашто сето споменато е „огледало“ на еден народ... Во случајов, Македонскиот! А.Д.

И јас „врескам“ Ламбе: „Кога неправдата станува закон, отпорот станува должност“!

Антонио Димитриевски — Wed, 08 Jun 2022 08:25:47 +0000

Веста дека е пронајден и уапсен сторителот кој ја запали влезната врата на бугарскиот културен центар „Иван Михајлов“ во Битола, вчера, вторник, 7. јуни 2022 год. молњевито се прошири низ медиумите и социјалните мрежи. Се разбира шокот беше заради неговото име и презиме, откако се дозна дека починителот е познатиот македонски пејач Ламбе Алабакоски? Министерот за внатрешни работи Оливер Спасовски ја обзнани веста со таква гордост на својот Фејсбук, небаре уапсил терорист од светски ранг, ала Осама Бин Ладен или наркобос од калибарот на Пабло Ескобар! Превирањата започнаа, Ламбе разбирливо беше тема на денот во сите медиуми, а социјалните мрежи веднаш по веста зовреа. Колку да се очекуваше мислењата во ваков случај да бидат поделени, зашто логично би било никој да не оправдува решевање на проблемите по пат на починува кривични дела, сепак јавноста спротивно на тоа, застана на страна на правдината и правдата. Или поточно (не)правдата, но не онаа судската, законската, туку онаа човечката, што нам Македонците како судбина ни се провлекува и повторува откога е света и века. Поддршката за Ламбе Алабакоски не како починител и како причина, туку како последица од бројните неправди што сиве овие години ни се нанесени, прерасна во еден вид „социјален отпор“, а самиот Ламбе во негов, своевиден симбол. Власта затечена од за неа, неочекуваната рекцијата на народот, логично почна „да тера правдина по законска основа“, арно ама по се' изгледа дека никој повеќе во „нивната правдина“ не верува, зашто на сите им е јасно дека е крајно неправедна, непринципиелна и селективна! Гореа живи луѓе во болница, греа во автобус, гореше канцеларијата на Претседателот на државата, гореа Македонски пошти, тепаа луѓе на улица, газеа живи луѓе на пешачки премин, удираа полицајки од пајакот... и тогаш одговорност немаше. Ама затоа драконски казни за настаните од 27 април - имаше. Да можеа, сите на доживотна робија ќе ги испратеа! И не само тоа, туку преќутното аминување на востановувањето „сомнително фашистичко дувло“ среде акутен проблем од кој ти зависи опстанокот на државата е „самоубиствен“ чин сам по себе, а перчењето на големи ѕвона со експресното расчистување на последиците од сопствената глупост, е глупост на квадрат! Но, сопственото членство можеш да го лажеш, иако и тоа потајно веќе не ти верува, ама сите останати не можеш... Зашто не само што не ти веруваат туку отворено ти (по)кажуваат дека топорењето во сопствената мизерија, е само ново ставање на политичката јамка на сопствениот врат. Зашто следното ќе биде, некој да ти го шутне столчето! Затоа Ламбе и ја добива поддршката во толкава мера... Затоа народот „вреска“: И јас сум Ламбе! Не заради чинот на палење, кој никој не го оправдува, туку заради чинот на пркос и достоинство, храброст, одважност да се спротистави на неправдата... Впрочем, и самите од власта пред да дојдат на власт, се возеа на главниот слоган: „Нема правда, нема мир“? Или сега „баш ги заболе“, па го заборавиле? Кога така им чинеше и самите го пресликаа истиот од славниот мексикански револуционер Емилиано Запата: „Ако нема правда за народот, нека нема мир и за владата“. Конечно, ова што им се случува (и допрва ќе им се случува), е само последица на нивното безумно владеење. Зашто... „Кога неправдата станува закон, отпорот станува должност“! Е затоа... „И јас врескам“ Ламбе!

Евровизија – наместо музичка, „политичка парада на изопаченоста, лицемерието и надменоста“ на големите

Антонио Димитриевски — Mon, 16 May 2022 08:52:38 +0000

Помина уште една Евровизија по која со години толку копнееме и ние некаков успех да прожнееме, макар тој бил и само влез во финале. Со ретки исклучоци кога знаевме да блеснеме (Елена Ристеска, Тамара...) и покрај солидните настапи секогаш останувавме да бидеме „ситниш“ за поткусурување, зашто за да влезат „подобрите или подобните“, секогаш некој мора да отпадне, нели? Без оглед каква песна и каков настап има(в)ме, успехот ни даваа едвај да го „помирисаме“, ни дозволуваа да го вкусиме само „на кафено лажиче“, колку да не е без ич... Патем, самите заблудени во наводната важност на настанот, речиси постојано заглибувавме во сопствените скандали, во калта на околните евровизиски случувања кои врска немаат со музика, од која потоа „со трактор“ се вадевме... За следната година одново да „пропаднеме“! Така беше со години, така е и последниве две... Праќавме тотално невпечатливи песни, изведувачи со можеби супериорни гласовни можности, но бледи и инфериорни на сцената, инфантилни и „недоветни“ надвор од неа, со своите испади, гафови, глупави потези и недоделкани изјави... И завршивме како што завршивме, давајќи им само причина повеќе на големите кои и политички и музички ја „кројат евровизиската капа“ онака како што ним во моментот им одговара, да не „шуткаат“... со „алиби“! Оттаму и дилемата по најавата на МРТ, дали воопшто догодина да се учествува на Евровизија? Од една страна НЕ - заради негативниот публицитет и уривањето на рејтингот и на националниот сервис и на државата, од друга страна - ДА, заради тоа што афирмацијата на земјата, меѓу кои и естрадно - културната се' уште ни е потребна, а вакавите собири се згодна прилика. Секако, кога се' би било „регулар“! Вака...? Она што Евросонг го покажа и годинава е дека оддамна наместо музичка, е претворена во „политичка парада на изопаченоста, лицемерието и надменоста“ на големите! Музички едвај на прсти да ги изброиш квалитетот или хит рефрените, визуелно - повеќе карневал и маскенбал отколку фестивал, полн со хомосексуални, бизарни, бестијални и секако политички пораки, скриени под плаштот на музиката како „ода на радоста“, спакувани во целофанскиот слоган: „Звукот на убавината“, зад кој се крие се', само фер музички натпревар - НЕ! Не дека Украина на „чудесен начин“ победи со фолк - рап песна, која е дури и допадлива, туку дека победи заради наводното „сочувствување“ на „сочувствителната“ Европа, заради тоа што и се случува на таа земја?! Истата таа Европа која баш и не беше ни грам „музички сочувствителна“ кон една Босна, Хрватска или Србија после војната по распадот на СФРЈ, или кон Македонија по воениот конфликт во 2001-та? Естрадно покажување „политичка моќ и мускули“ на одредени европски центри и тоа не само преку победата на Украинците, туку и „преку ноќ воскреснатото“ Обединето Кралство чии преставници како по правило последниве години завршуваа меѓу последните, а сега по брегзитот за малку не победија на Евросонг, преку „О“ (нула) поените од жирито од сите земји за Германија, која на крајот заврши последна со едвај 6 поени од телевоутингот, што е музички повеќе од необјасниво, ама политички... веројатно има зошто!? Чудно, сомнително и индикативно, дали Евровизија не се претвори и во „естрадно поле за политички натпревар меѓу народите“? Оние, големите, на кои тоа им се може?! Оние другите, поточно дел од нив, пробуваат „на ситно“ шверцерски да „крадат поени“... Се' дур не ги фатат! А, ги фатија! Затоа, и покрај сите наши „грешки и пропусти“, сите наши „утки и погодоци“, сето наше (не)знаење и ограничени можности, можеби е навистина добро да размислиме дали догодина Македонската Радио - Телевизија треба да испрати свој, наш, претставник на Евровизија? Која патем и не се знае каде ќе се одржи, со оглед на сите воено-политички околности во Украина!? Британците веќе се нудат да бидат домаќини, Италија вели дека би можела да ја репризира годинешнава, а Шведска која е пред вратите на НАТО, како повеќекратен победник со големо искуство во организационо - техничко - бродкастеркиот де,л исто така се понуди за домаќинство. Украина пак тврди дека сепак ќе биде добар домаќин и тоа според зборовите на претсадетелот Зеленски, во сега за жал, речиси срамнетиот со земја Мариупол!? Како и да е, „парадата“ мора да продолжи. Прашање е само каде и дали со нас на неа, догодина? Фото: Јутјуб принтскрин/Eurovision Song Contest 2022 - Grand Final - Full Show /express.co.uk/МРТ1 Промо

Кога сите години немање патриотско чувство за светост и национална свест, ќе се покажат во еден непромислен гест!

Антонио Димитриевски — Mon, 09 May 2022 11:41:38 +0000

Евровизија на која речиси никој во современа Европа не и придава кој знае какво значење третирајќи ја само како „три дена забава за милиони“, за нас како да е проколната. И тоа е така со години наназад, како некој да има фрлено некакво проклетство врз секој наш претставник, а и самата МРТ, како национален сервис кој е носител на овој проект. Нема година нам „најважниот музички настан во годината“ да не ни мине без скандали... И при домашните избори и при учеството на избраните претставници на Евросонг. Колку за пример, на пред неколку години на Лозано и Есма два пати им правеа ново видео,оти првото било скандалозно, лани Гарванлиев со бугарштината не знаевме дали ја претставува Бугарија или Македонија, годинава одново скандал со знамето... Но едно е сепак сигурно: За се' што ни се случува последни вината ја имаат оние што не претставуваат и на кои скандалите „случајно им се случуваат“, зашто се што се случува, ништо не е случајно... Се има свои корени, своја предисторија, своја генеза, која кулминира со идиотски потези, непромислени гестови, сканадлозно однесување, глупави, иритирачки изјави... И сето тоа заради немањето „чувство за осет“ за тоа што е патриотизам, што е национална свест, што е светост која не смее да се урива, која треба да се чува како капка вода на дланка, зашто за неа генерации претходно лиеле реки крв за да ја имаме. А ние, за жал и по 30 и кусур години независност ја немаме, зашто со истата таа светост некои во наше име се „ку*ваа“, ја продаваа за лични интереси, правеа суицидни компромиси, под плаштот дека „така мора“, тоа го бара светот, Европа, „Калето“... кој и да е. И потоа, по немоќта, на сцена стапува колективната апатија, најмногу изразена кај младите генерации, на кои освен спортистите со своите спортски успеси, никој друг од оние што се најповикани, ниту им кажал, ниту им покажал како се сака татковината, како се „гине“ за државата и нејзините свети симболи: Името, грбот, знамето, химната...? Напротив, истите тие „светоста“ ја распродаваа како на сточен пазар, ги менуваа државните симболи онака како што другите ќе посакаат, оставајќи лузна на голото и ранливо национално ткиво, лузна која тешко, речиси невозможно е да се избрише... И потоа последиците се тука... Катастрофални, трагични, несфатливи... Потоа целата нација станува „инквизиција“ пишувајќи им пресуди на онаа што ги промашила зборовите во химната или на оваа што сега го фрлила македонското знаме на земја... Како и нема, кога не ги научивме дека химната е ода на припадноста, а не само таму некоја си обична песна како и сите други, дека знамето е симбол кој се вее и кога се гине и кога се празнува и кога се пее, а не само таму некој “сувенир“ во рацете, крпче со кое може „да се избрише“ подот...! Фрлањето на знамето на евровизиската претставничка е дефинитивно само последица на тоа што никој во овие триесет години не ги учеше дека треба да си ја сакаме државата, дека татковината ни е втора мајка, дека знамето, грбот, химната се не само обелжја на државата, туку нешто најсвето што може да го има еден народ... Напротив, последниве години живееме во општество во кое оној кој ќе стави знаменце од државата во автомобилот или пак истетовира симбол поврзан со државата дека е 'сељак', дека е националист, дека е срамота да си патриот...“ - као што напишал еден од колегите новинари Васко Спасовски на својот Фејсбук профил, а многумина со истото се согласуваат споделувајќи слични содржини... Но, се чини доцна. Сега можеме да се занимаваме само со последиците. Причините, оддамна „ги пропуштивме“! Затоа, тоа што Андреа го фрли знамето не е срам само за неа... Можеби дури и најмалку за „кутрото неуко и невоспитано девојче“ кое никој не го научил како треба да се однесува кога ја претставува државата... Ниту домашното воспитание, ниту образовниот систем на училиште, ниту протоколот во јавниот сервис - МРТ, никој... Скандал, срам и пораз е за сите нас, за цела една нација која молчечкум си дозволи децата вака да ни ги воспитуваат разно - разни „шарени министри“ и „политички квислинзи“. Затоа, пред да ја обвиниме Андреа, која патем имаше доблест да се извини, најпрвин треба да се обвиниме себе си, со прстот на чело прашувајќи се: Како можевме да си дозволиме сите овие години, генерациите да ни ги воспитуваат „партиско-политички кловнови“? Сега за жал, го гледаме само циркузот! Во случајов, евровизиски!

Кај Никола Димитров само љубовта и лицемерието (от)секогаш се „чудесни“? (ФОТО)

Антонио Димитриевски — Thu, 27 Jan 2022 13:15:07 +0000

Никола Димитров, политичар, или поточно препознатлив „политички камелеон“ желен секогаш да биде во власта. Кога престанаа да го играат едните, ладно им се приклучи на другите. Одговорен за некои од најодговорните, но најпогубни одлуки во историјата на независна, самостојна и суверена Македонија... Меѓудругото и со негов амин и заслуга, сега Северна! Арно ама, кога другарчињата ќе престанат да те играат, солзите „крокодилски“ сами навираат... Откако новата СДСМ врхушка „го тргна на страна“, тргна да „плаче“ како во таа партија нема демократија. А до вчера кога тој со нив во иста „тиква дуваше“ демек ја имаше? Демек не било слобода да се клима со глава, а тој беше еден од главните климачи кои климнаа и го сменија името на државата контра волјата на народот изразена на референдумот! Приватно, како голем заводник, љубовџија, донжуан и казнова, јавноста, особено онаа нему блиската, Димитров така го доживува... Или барем тој така сака. Зад себе има два брака и 4 деца, а од пред две години и нова љубов(ница)... Медумите во јануари 2020 обзнаија дека тогаш министерот за надворешни работи кој ја преименува својата таковина, е во нова љубовна врска. Овој пат со новинарка... Катарина Синадиновска - новинар во Агенда 35, со која заедно се појавуваат на настани во Скопје и не ја кријат врската иако Димитров истата јавно никогаш не ја потврди за македонските медиуми, а новинарката тогаш даде само куса „неодредена“ изјава: „Можам само да кажам дека сме блиски, но дека нашата врска не е во сферата на јавен интерес“ – ќе изјави кусо Синадиновска. Но, метаморфозата на лицемерието колку и да се обидувате да ја доведете до ниво на непрепознавање, секогаш ќе се најде некој кој вистината ќе ви ја плесне в лице, како доказ дека сепак, „добро се познаваме“. Коментарот под „медиумските жалопојки“ на Никола Димитров, на еден од оние што веројатно повеќе од добро го познаваат, најдобро говори за „ш'о чоек“ се работи. Според кажаното, по се' изгледа кај Никола Димитров само љубовта и лицемерието (от)секогаш се „чудесни“?

Кога државата нема слух за естрада и дома ништо не се случува: Елена Ристеска селектира, организира и промовира фестивал во Црна Гора (ФОТО)

Антонио Димитриевски — Fri, 26 Nov 2021 09:33:27 +0000

Во Македонија многу нешта, особено последниве неколку години можеме слободно да ги прогласиме „за умрено“... Вклучувајќи ја и естрадата. Оваа, како ниту една власт досега, толку многу е „глувонема“, толку многу нема слух за овој и тоа како важен сегмент на културното и општесвеното живеење, особено кај помладите генерации, што е просто неверојатно како обете воопшто се' уште опстануваат: И власта и естрадата?! Ако е за утеха, власта по дебаклот на локалните избори е во ногдаун, на стаклени нозе и на заминување, додека естрадата како - така, некако се одржува во живот... на апарати! Фестивали нема, манифестации кои го вреднуваат трудот и работата на авторите и изведувачите исто така, големите концерти на домашните ѕвезди станаа мисловна именка, а и онаие трошки леб што им останаа на естрадните уметници сакаат да им ги земат со се' построгите рестрикции и мерки... Божем Ковид -19 пандемијата настана во кафеана, кафуле или дискотека...!? Медиумите, особено оние најмоќните - телевизиите во спрега со политиката, естрадата ја шутнале некаде во аголот или ја заборавиле во подрумот на своите програмски шеми. Главни ѕвезди им се коекакви „политички шиљоку*ани“ и тобожни надри експерти за се' живо што има допир со политика во дебатните емисии и секако, „нивното величество“ - турските серии во телевизискиот „прајм тајм“ од 18 до 23 часот. Се' што има врска со естрада, па и забава генерално, е ставено под лед, заклучено во „шупа“. Потоа се чудиме зошто децата ни одат да пеат на „Пинк“ или на „Гранд“, на овој или оној фестивал по државите од биша Југа, зошто македонските пејачи добиваат награди на МАЦ во Белград, а не како до пред некоја година на „МАРС“ (2007-2017) во Скопје или нешто пред тоа на „12 Величествени“ (1991 -2004), кои кога ние ги имавме во почетокот на 90-ите, сето претходно споменато и не постоеше. Ама не постоеа ниту „пазарџии и пиљари“ во власта, „сељобери“ во политиката, црпнати и шутнати од едикојаси вуко*ебина на стратешки места во државата, та истите денес биле на власт, утре во опозиција, или обратно, сеедно! Не е сеедно што „мува не ги лази“ за културата, уметноста, субкултурата, естрадата... Иако истите се први што се јавуваат од своите кабинети за гратис влезници, за нацртани во ВИП ложите на концерт Цеца да „наполнат душа“ или на Дејвид Гета, на џез, блуз... за да бидат видени, оти тоа е модерно! И додека домашната естрада некако живурка на апарати кои државата се труди и нив да им ги исклучи, оставени сами на себе, авторите, изведувачите, музичарите, се снаоѓаат кој како и колку може. Од свадби и веселби, до ситни тезги во кафеана или кафуле и понекоја во ноќен клуб. Се свири и пее едвај колку да се преживее. Оние малку пореномираните и поафирмираните се обидуваат да ја прејдат границата и да се обидат нешто да направата и надвор од Македонија. Некој со настапи по Србија и чат-пат Хрватска како Калиопи на пример, некој во малку поинаква улога, како што тоа деновиве го прави Елена Ристеска. Имено македонската поп пејачка и текстописец замина најпрвин за Белград, а пото за Црна Гора каде е дел од селекционата комисија, организацијата и еден од промотерите на фестивалот насловен “Наше море, наше скале” во Херцег Нови, кој ќе се одржи во јуни 2022-ра година. И бидејќи оние што знаат, знаат дека фестивал се подготвува цела година, навреме собраа познати ѕвезди од регионот како дел од екипата која треба да даде свој придонес во жирирањето и селктирањето на песните и учесниците, да помогне со свои идеи и предлози во организацијата, а со својата популарност како познати музички лица, да го промовираат фестивалот. Елена сподели неколку фотографии од средбата и работната атмосфера со колегите во Херцег Нови, а покрај нив и пост во кој појаснува:

View this post on Instagram

A post shared by ELENA RISTESKA ERA (@elenaristeska_era)

„Огромна чест ми е да споделам со вас дека сум дел од официјалната комисија за избор на песни и пејачи на фестивалот “Наше море, наше скале” во Херцег Нови, Црна Гора. Задоволство ми е што заедно со @djordje_david i @danijel_alibabic ќе ги избираме песните што ќе влезат во потесна селекција за учество на фестивалот кој ќе се одржи во јуни 2022ра година , целосно нова приказна за целата балканска музичка сцена. На оваа прес конференција јас сум претставник од Македонија, Данијел за Црна Гора и Ѓорџе Давид за Србија и покрај комисиска улога, имаме и промотерска улога и сме дел од организацијата. Благодарам за поканата на организаторот “Адриа и Јадран медиска група” @adria__tv со која од денес па натаму ќе имаме одговорна задача да одбереме убава шоу програма на фестивалот. Јас од црногорските фестивали и црногорската публика ја имам поддршката во кариерата уште од самите почетоци, покрај неколкуте учества ги имам и двете прекрасни награди за “Дебитант на годината” и за “Дует на годината” со Регина, истата година и ден кога бевме и предгрупа на концертот на Ролингстоунс во Будва. Нека ни е среќно и успешно ова патешествие“ - напиша Ристевска на својот Инстаграм профил, испишувајќи нова страница во својата музичка кариера. И додека регионот граби напред, естрадно, музички, културно и уметнички поврзувајќи се и споделувајќи ги овие вредности, ние како „отепани од безнадежност“ апатично дремеме и се' уште чекаме да ни направат нова „Универзална сала“...! Оти сме единствената престолнина, а со тоа и држава на Балканот, а можеби и во Европа која нема своја специјализирана концертна сала!